Ο Σύλλογος Φροντίδα στηρίζει τον αθλητή επιτραπέζιας αντισφαίρισης Γιώργο Μουχθή.
Γνωρίστε τον μέσα από τη συνέντευξη που έδωσε για την εφημερίδα "Φροντίδα" στη δημοσιογράφο μας Ειρήνη Λίτινα:
Το πρώτο που παρατηρείς, όταν ξεκινάει να μιλάει ο Γιώργος, είναι η σπίθα της σιγουριάς στο επίμονο και σταθερό του βλέμμα. Τον ενδιαφέρει να αποδώσει με απόλυτη ακρίβεια τις σκέψεις του και είναι ταυτόχρονα απαιτητικός αλλά και σεμνός. Το διαπιστώνεις ακόμα και στον τόνο της φωνής του, αν και συχνά «σπάει» τη ροή, για να χαμογελάσει και να κάνει χιούμορ. Είναι 22 χρονών και προσδοκά να κάνει την Ελλάδα περήφανη, γιατί όλους τους άλλους στο κοντινό του περιβάλλον τους έχει ήδη κάνει: την οικογένειά του, τους φίλους του, τον προπονητή του, την ομάδα του, την πόλη του. Ο Γιώργος Μουχθής είναι στην παγκόσμια κατάταξη της επιτραπέζιας αντισφαίρισης 8ος στους νέους και 45ος στους άνδρες. Είναι για 6 συνεχόμενες χρονιές- από το 2010 έως και σήμερα –χρυσός Πρωταθλητής Ελλάδος στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα της ΕΑΟΜ ΑΜΕΑ στην επιτραπέζια αντισφαίριση. Επιπροσθέτως απέσπασε ήδη χρυσό μετάλλιο στο ομαδικό IWAS World Junior Games στο Stoke του Λονδίνου το 2014 - Παγκόσμιο Πρωτάθλημα νέων κάτω των 23 ετών - συν το αντίστοιχο ασημένιο στο ατομικό.
Γιώργο, ποια ήταν τα πρώτα σου βήματα στον αθλητισμό και συγκεκριμένα στο πινγκ - πονγκ;
Ξεκίνησα σχεδόν τυχαία. Όταν πήγαινα στο Δημοτικό, μάθαινα κιθάρα στο ωδείο της ΧΑΝ στην Νίκαια. Κάτω ακριβώς από το ωδείο υπήρχε μια μικρή αίθουσα με δύο τραπέζια πινγκ – πονγκ. Μετά την κιθάρα πήγαινα στο μικρό παραθυράκι της αίθουσας και κοίταζα. Δεν ξεκόλλαγα από το τζάμι, μέχρι να έρθει η μητέρα μου να με πάρει. Έβλεπα πινγκ – πονγκ. Στην Έκτη Δημοτικού ξεκίνησα να παίζω, ήταν για μένα παιχνίδι, ούτε καν άθλημα. Σιγά - σιγά το αγάπησα. Στην Β’ Γυμνασίου πήρα μεταγραφή σε αθλητικό Γυμνάσιο στον Πειραιά, όπου μπορούσα, εκτός από τα κανονικά μαθήματα, να κάνω και αθλητικά. Εκείνη ήταν η εποχή που από την ΧΑΝ πήγα στον Ολυμπιακό. Αργότερα, στη Α’ Λυκείου έκανα την επέμβαση στο κεφάλι μου για τον όγκο που υπήρχε, γιατί οι μέθοδοι θεραπείας που ακολουθούσα δεν τον είχαν καταπολεμήσει. Το χειρουργείο ήταν μεγάλο και παρουσιάστηκε επιπλοκή. Εξελίχθηκε σε ισχαιμικό εγκεφαλικό και ημιπληγία… Ξαφνικά σταμάτησα να είμαι αρτιμελής.
Πως το αποφάσισες να επιμείνεις και να συνεχίσεις να ασχολείσαι, παρά τα προβλήματα υγείας που προέκυψαν;
Εκείνη την εποχή γνώρισα τον προπονητή μου, τον Χρόνη Πολίτση, που μου έδειξε ότι είναι παραολυμπιακό άθλημα. Μου είπε ότι μπορεί να ασχοληθεί μαζί μου και να με βοηθήσει. Έτσι, σιγά – σιγά ξεκίνησα σαν ΑΜΕΑ στον Πανελλήνιο Αθλητικό Σύλλογο Κινητικά Αναπήρων και πήγα σε ειδικό λύκειο, ώστε να έχω άμεση πρόσβαση στον Σύλλογο που ήταν ακριβώς δίπλα. Εκεί γνώρισα το κομμάτι του αθλητισμού και εντάχθηκα σε αυτό. Από τότε έβαλα ψηλά τον πήχη και οι στόχοι πια είναι άλλοι. Τώρα οι προπονήσεις μου είναι 11 κατά μέσο όρο την εβδομάδα, συν τους αγώνες τα Σαββατοκύριακα. Η απόφασή μου να συνεχίσω στηρίχτηκε καθαρά στην απόφασή μου να ακολουθήσω τον δρόμο που μου έδειξε ο προπονητής μου και ήταν καθαρά θέμα εμπιστοσύνης.
Ποια ήταν τα εμπόδια που αντιμετώπισες στην απόφασή σου αυτή;
Τα εμπόδια βρισκόταν μέσα μου! Έπρεπε να καταλάβω πρώτα την έννοια του αθλητισμού και του πρωταθλητισμού αμέσως μετά. Έπρεπε να ξεπεράσω την αδράνεια, να καταργήσω τις αναστολές μου, τους φόβους μου. Έπειτα, υπήρχε και υπάρχει μια αλήθεια που με πονάει και έπρεπε να την αποδεχτώ. Τα ωραία λόγια σε ποιόν δεν αρέσουνε; Όταν όμως δεν είναι αληθινά, στο βάθος φαίνεται ότι λέγονται από λύπηση! Στην αρχή, όταν πρωτοεμφανίστηκε το πρόβλημά μου, οι άνθρωποι δίσταζαν να ασχοληθούν μαζί μου. Αυτό από μόνο του ήταν ένα τεράστιο εμπόδιο που έπρεπε να το αντιμετωπίσω. Αντίθετα, όταν δούλεψε μαζί μου ο προπονητής μου και φάνηκαν τα αποτελέσματα, αποδείχτηκε ότι η σωστή δουλειά ανταμείβεται!
Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να ξεπερνάνε τους φόβους τους, μέσα από τη δική σου διαδρομή;
….Αστειεύεσαι; Εδώ δεν έχω ξεπεράσει τους δικούς μου φόβους… Πως μπορώ να μιλήσω γενικότερα; Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι δεν τα παρατάω, μοχθώ, σκυλιάζω στην κυριολεξία… Το λεξιλόγιό μου, βλέπεις, είναι τόσο απόλυτο! Δες και κάτι άλλο, πολύ βασικό… Όταν συνειδητοποίησα ότι με λυπόταν, το εκμεταλλευόμουν. Στο σχολείο ήταν όλοι ανεκτικοί μαζί μου, τους προκαλούσα τη λύπηση. Τώρα το βρίσκω τραγικό! Αυτό που έμαθα είναι ότι θα πρέπει να αντιμετωπίζουν τους ΑΜΕΑ στα ίσους! Στο ειδικό σχολείο, ας πούμε, είχαν όλοι ίση αντιμετώπιση. Τυχαίνει και κάνω συζητήσεις γι αυτό το θέμα. Αυτό, νομίζω, είναι το πιο σοβαρό: όλοι ίσοι είμαστε! Όταν βλέπεις ότι οι άνθρωποι δεν το καταλαβαίνουν αυτό, εγώ προσωπικά δεν ασχολούμαι, ξέρω ήδη ότι έχουν κενά μέσα τους. Όταν όμως η συζήτηση γίνεται εποικοδομητική, μετά παίρνεις πολύ εσωτερική δύναμη να συνεχίσεις. Ένα μεγάλο ρητό στην ψυχολογία λέει ότι ακόμα και τον Φρόυντ να έχεις, αν δεν θέλεις, δεν πρόκειται να βοηθηθείς.
Το μυαλό κυριαρχεί στο σώμα, όπως μας αποδεικνύεις κάθε μέρα. Πως γίνεται αυτό;
Το πιο βασικό είναι να αποδεχτείς αυτό που έχεις. Είναι, λοιπόν, τρία τα στάδια. Πρώτα κλαις τη μοίρα σου, το γνωστό «γιατί σ’ εμένα». Μετά συμβιβάζεσαι, λες «οκ, θα μπορούσε και χειρότερα». Τέλος το αποδέχεσαι. Τι θέλω να πω: το σημαντικό είναι να το αποδεχτείς. Θα μπορούσε να συμβεί σε κάθε έναν. Όμως, βγαίνουμε έξω, συνεχίζουμε. Αν μπορώ κάθε μέρα να γίνομαι λίγο καλύτερος, μετά από μέρες η αλλαγή θα είναι μεγάλη.
Ποιο το στοίχημα με τον εαυτό σου;
Στοιχήματα δεν υπάρχουν! Υπάρχουν μόνο στόχοι. Επιτεύξιμοι.
Αν με ρωτάς το όνειρό μου, είναι να παίξω στην Εθνική ομάδα στους αρτιμελείς. Το πινγκ – πονγκ είναι το μοναδικό άθλημα παγκοσμίως, που ένας με κινητική αναπηρία μπορεί να ανταγωνιστεί έναν αρτιμελή.
Τί θα ήθελες για το άμεσο μέλλον; Ποιά τα πλάνα σου;
Το όνειρό μου στο είπα. Αυτό που θέλω είναι να γίνω το νούμερο 1 του κόσμου! Αυτό με ωθεί να στοχεύω ακόμα πιο ψηλά και ακόμα πιο ψηλά! Όμως, από τη θέση που τώρα είμαι οφείλω να ευχαριστήσω τους ανθρώπους που με στηρίζουν… Την οικογένειά μου αρχικά, μετά τον προπονητή μου, Χρόνη Πολίτση -που νιώθω σαν οικογένειά μου-, το προπονητικό μου team, επίσης, ευχαριστώ πολύ τη «Φροντίδα»- που με στηρίζει από τα πρώτα μου αθλητικά βήματα- και ιδιαιτέρως τον Πρόεδρό της Διονύση Βασιλόπουλο, - τους χορηγούς στην προσπάθειά μου, τον «Άνεμο», δηλαδή τον κύριο Σάββα Χανίδη και το Θάνο Χανίδη, στην «Solar Energy» τον κύριο Κωστή Μπουλογιάννη… Τον ΠΣΑΠ και ιδιαιτέρως τον κύριο Δημόπουλο για τη χορηγία του στο camp της Σλοβενίας. Επίσης τον Αθλητικό Όμιλο «Κάλλιστος» ΟΑΚΑ, για τη δυνατότητα που μου έδωσε να γυμνάζομαι στις εγκαταστάσεις του….
Ποιο είναι το μήνυμα, Γιώργο, που στέλνεις στα παιδιά με ειδικές ικανότητες;
Το σημαντικό βήμα σε κάθε ΑΜΕΑ είναι τα τρία στάδια της αποδοχής, που ανέφερα παραπάνω. Όταν συμβεί κάτι τέτοιο σε κάποιον άνθρωπο, σε συνδυασμό με την αποκατάσταση, η αποδοχή είναι το κυριότερο. Και μετά: αθλητισμός, αθλητισμός, αθλητισμός…
Ο Γιώργος Μουχθής, προκειμένου να ανεβάσει τις επιδόσεις του και να γίνει καλύτερος στο αγαπημένο του άθλημα, δε διστάζει να προπονείται, όποτε μπορεί, και σε άλλα αθλήματα. Στο τέλος του Ιουλίου πηγαίνει στο Λάσκο της Σλοβενίας σε ένα camp για επιλέκτους! Τα καλύτερα, Γιώργο, έρχονται!
Σχετικά Άρθρα:
